Buscar este blog

martes, 3 de noviembre de 2015

FÍOS RACHADOS



Riiiiiingggg, riiiiinggggg...  
—Ola? Si?
—Ola. Coñécesme?
—Non, non teño identificado este móbil. Quen es? Pola voz non caio...
—Tanto ten... Eu tíñache gardada como Mar Curso Tánatoestética, pero tampouco podo lembrar cal daquelas labercas góticas eras. Por certo, conseguiches gañar a vida maquillando mortos, ou?
—... Ah! Xa te calei, xa sei quen es... A choromica aquela, inadaptada e soberbia, que críase po riba do ben e do mal; ex-triunfadora, ex-directiva... extinta, pensaba eu ata agora, mais xa vexo que non... E para que coño me chamaches, ho?
—Nada, estou desandando os meus pasos no mundo, vaia, borrando merda da axenda telefónica... pero, se cadra, estivo ben esta chamada, e recibes unha encarga miña de aquí a pouco...
—Non me fodas que me chamas para me dicir que vaste suicidar... A min, unha puta descoñecida... Mira, sempre fuches un pouco, un pouco da familia Adams, tipo Morticia, xa sabes, pero naquel curso, todos pecabamos diso, de chupar moito "A dous metro baixo terra"... Por que me metes a min neste marrón?
—Tía, non te sintas responsable, nin nada polo estilo; non tes que facer nada. Ademais, chamei a máis xente, quédate calma, de acordo? Amoréanse contactos dabondo durante os anos de paro; cos cursos do SEPE, de inglés e de Pilates, xa enches dous xigas enteiros: grupos de wasap con semi-descoñecidos folgados que falan e falan, comparten e comparten fotos dos seus fillos disfrazados de Pepa Pig, vídeos das churrascadas na piscina i máis emoticonas de cores que tódolos xeróglifos de Exipto xuntos postos en ringleira. Un día lárgaslles online a imaxe da túa voda —aínda non superado o divorcio— e ao seguinte non es quen de recoñecelos se cadras con eles no ascensor. Seguramente ti máis eu teñámonos embriagado xuntas nalgunha cea e posto podre a esa Morticia, porque eu non son Morticia, que non ía ás ceas por nona invitarmos, non. Eu non son aquela da que todos e todas nos riabamos e a mirabamos mal non sei por que outra razón distinta da nosa propia estupidez. Son unha persoa indefinida, un cacho do grupo que non existe sen a existencia do grupo mesmo, un ser indeterminado que o grupo dilúe i esgana sen remedio: son so a representación virtual dunha puñeteira porcentaxe de enquisa anónima. Adeus.






Riiiiiiiing, riiiiiiiiing, riiiiiiing....
—Ola, belísima. Qué contas?
—Fai polo menos cinco anos que non falamos. Aínda tes o meu número gardado?
—Xa ves, eu xamais esquezo un traseiro poderoso, nin unha voceciña tan doce. Vexo que ti tampouco adoitas pechar portas... de vez.
—Precisamente estaba a piques de borrarte, pero...
—Pero decidiches saber que tal lle ía a este crápula incorrexible, non?
—Si, mais ou menos... E como che vai?
—Vou... pois vou polo bo camiño, si, aínda que non o creas. Casei, non o soubeches?
—Non.
—Paréceme raro, ata saiu na prensa local. Agora emparentei con boa familia... Ha, ha, ha... Quen o ía dicir. Sabes? Pois, a miña muller presentouma Rosa, hostia, mira ti o que son as cousas...
—Rosa?
—Si, coño, Rosa, a túa prima de Lugo, esa rapaza que daba pinchacarneiros cando estaba embriagada, que era noite si e noite tamén... Carallo, boto de menos aquela época de xoldra.
—Eu penso que... non... que non veño sendo quen ti cres que son... Xa me chocou algo o que dixeches antes do meu traseiro...
—Pero, como? Non és María?
—Si, María.
—María que?
—Non coido que souberas o meu apelido. Eu tampouco o teu, nin falta que fai. En realidade, a túa anotación na axenda non lle dicía nada de nada á miña memoria e dicidín chamar antes de borrarte para te escoitar e comprobar si me lembraba de ti. Decididamente non lembro quen és. Sinto este erro fastidioso. Perdón.
—Vaia, que cousas! Pero entón quen és? Tivemos algo? Ti como me tiñas gardado o número? Que puxeras? 
—Fernando 3*
—Hostia! El Santo, ha, ha, ha... Perdoa. Así que o terceiro Fernando da túa vida... Pois eu non sei que pasou ca miña anotación, pero si eu puxen de ti María Culoestupendo é que o tes, sabes?
—Vale, eu e cento máis. Deica.
—Oe, e non queres que quedemos, a ver si así atrapamos aquel anaco de pasado? Non te noto moi leda, máis ben algo tristeira... Non irás facer unha parvada, non, María? Non sería esta chamada un derradeiro cartucho...
—Vai tomar polo cu.



—Si? Diga?
—Mamá...
—Quen é?
—Son eu, mamá. Son María, a túa filla.
—A miña filla? Ai, non, bonita, trabúcaste; eu non teño fillos aínda. Penso ter un ou dous, pero cando seña grande, eh? Hi, hi, hi... Unha parelliña, se cadra...
—Xa. E como lles vas chamar aos teus fillos, Carme, cando os teñas?
—Pois, á nena, María, coma miña bisavoa, que era unha muller rexa, afoutada e moi independente, si.
—E se sae apoucada e mixiricas? Ou peor aínda: alguén sen personalidade, do que ninguén lembre que pisou a face da terra?
—Non ha tal... A miña María é o ser máis doce e agarimoso que vostede poida coñecer. Sabe que me chama ás veces para me dar palique aínda que eu perdín a chaveta hai tempo? Cando soa este móbil, nunca me decato de que é ela e seica lle falo e lle falo sen acougo de parvadas, non sei, nin me lembro... Mais, despois, un estalo na testa coma un foguete de verbena faime comprender que quen me falara era ela, miña filliña... É coma un desencontro, sabe? Por iso durmo sempre co teléfono debaixo da almofada e acóchoo polo día a carón do peito. Non deixo que mo quiten nunca os enfermeiros, é a corda do embigo que aínda me xungue á vida e morrerei cando deixe de soar... (Silencio) Mais, vostede por que chamaba? Para facer unha enquisa? Debezo polas enquisas...
—... Si, si, e foi vostede moi amable, moitas grazas pola súa colaboración...
—Chame cando queira, bonita.
—Chamarei.













No hay comentarios:

Publicar un comentario